Σάββατο 9 Δεκεμβρίου 2017

«Πλανήτης 002: η επιστροφή»

Δε μας επέτρεπαν να κάνουμε παιδιά. Είχαν περάσει δεκατρία χρόνια από τότε που η Γη καταστράφηκε και οι προμήθειες τελείωναν. Ήμασταν διακόσια άτομα και το σκάφος δε μπορούσε να μας θρέψει.
«Όσοι επιθυμούν να θυσιαστούν για το καλό της ανθρωπότητας, ας έρθουν στο γραφείο μου» είχε ανακοινώσει ο κυβερνήτης στον λόγο που έβγαλε χθες στην αίθουσα εκδηλώσεων του σκάφους. Περίπου τα μισά άτομα θα διώχνονταν από το σκάφος. Οι μισοί θα πήγαιναν με εξοπλισμό στον πλανήτη που βρισκόμασταν τόσα χρόνια, τον πλανήτη 002. Έπρεπε να μάθουμε αν ήταν κατοικήσιμος. Μα όποιος πήγαινε εκεί χανόταν και δεν επέστρεφε. Οι υπόλοιποι θα στέλνονταν στη γη για να δουν αν ήταν κατοικίσιμη. Θα πήγαινα. Μου άρεσε να ρισκάρω. Αλλά πλέον δεν ήμουν μόνη. Είχα στα σπλάχνα μου ένα παιδί ανεπιθύμητο για τους άλλους. Τόσο ποθητό όμως για μένα. Ο Γιάννης μου έφερε κρυφά στο δωμάτιό μου μια κονσέρβα με φασόλια και ένα μπουκαλάκι νερό. Αν τον έπιαναν θα πήγαινε φυλακή. Κανείς δεν επιτρεπόταν να παίρνει φαγητό και νερό χωρίς να το δηλώσει. Πόσο μάλλον νερό, που η αίσθησή του ήταν τόσο πολύτιμη. Μισό λίτρο την ημέρα ήταν η δόση μας και όσο περνούσαν τα χρόνια μειωνόταν. Δεν αντέχαμε, αλλά έπρεπε για να σωθεί η ανθρωπότητα.
«Προσπαθούμε ακόμα να φτιάξουμε το σύστημα επικοινωνίας, Μυρτούλα. Αν σταλθούν άτομα στη γη, πρέπει να μπορούμε να επικοινωνήσουμε μαζί τους» μου είπε ο Γιάννης.
«Αποστολή αυτοκτονίας» συμπλήρωσα απολαμβάνοντας κάθε γουλιά νερό με κλειστά μάτια.
«Ξέρεις, ίσως πρέπει να πάω κι εγώ. Αύριο θα πρέπει να βγει η απόφαση και μόλις φτιαχτεί η επικοινωνία, θα ξεκινήσει η αποστολή. Χρειάζονται ένα μηχανικό μαζί τους, σε περίπτωση που είναι επιτυχημένη» είπε κομπιάζοντας ο Γιάννης.
«Εγώ;» βούρκωσα και έσφιξα μηχανικά την κοιλιά μου.
Ο Γιάννης με φίλησε στο μέτωπο και στην κοιλιά και έφυγε χωρίς να με κοιτάξει. Έπρεπε να πάω να βρω τη φίλη μου, την Κατερίνα, στο ιατρείο. Εκείνη με είχε ενημερώσει για την εγκυμοσύνη μου, αλλά δε θα το έλεγα πουθενά. Αν μαθευόταν, θα έμπαινα πρώτη πρώτη στη λίστα για να φύγω από το σκάφος. Είτε πήγαινα στη Γη είτε στον πλανήτη 002, τα αποτελέσματα θα ήταν ίδια.
Εκείνο το βράδυ ήταν σκέτη απελπισία. Ίδρωνα  συνεχώς. Δεν είχε παρουσιαστεί κανένας σχεδόν στο γραφείο του κυβερνήτη και έτσι θα γινόταν κλήρωση. Αύριο πρωί πρωί θα ανακοινώνονταν τα ονόματα. Η επικοινωνία είχε σχεδόν φτιαχτεί και το απόγευμα αναμενόταν η αναχώρηση των δύο ομάδων από το σκάφος. Η κοιλιά μου πονούσε πιο πολύ από κάθε άλλη φορά. Ήμουν  μόλις τεσσάρων μηνών και ένιωθα έτοιμη να γεννήσω από το άγχος μου. Δεν έπρεπε  να είχα μπλέξει με το Γιάννη, όμως τον αγαπούσα σαν τρελή και ο πόθος μου ήταν τεράστιος. Άλλωστε αν κανένα παιδί δε γεννιόταν πως θα συνεχιζόταν η ανθρωπότητα;
Οι σκέψεις μου με παρέσυραν και έγειρα στο μαξιλάρι για λίγες ώρες ώσπου ο ίδιος εκνευριστικός ήχος σήμανε ότι το πρωί είχε φτάσει. Δεν είχαμε παράθυρο για να βλέπουμε τον ήλιο. Και να είχαμε πάλι δε θα τον βλέπαμε.
Όλοι απρόθυμοι να ακούσουμε τη λίστα αποχώρησης βρισκόμασταν στο χώρο εκδηλώσεων.
«Μάρκος Ξενόπουλος, Χριστίνα Παπαδάκη, Μαρία Αθανασάκη, Στράτος Καλαμπάκας, Μυρτώ Καλογεροπούλου…»
Τα αυτιά μου άρχιζαν να βουίζουν αμέσως. Η Κατερίνα έτρεξε κοντά μου. Ήμουν έτοιμη να λιποθυμήσΩ. Ο Γιάννης από μακριά ΜΕ κοίταξε, ανίκανος μπροστά σε όλους να ΜΕ πλησιάσει. Το όνομα του Γιάννη δεν ήταν στη λίστα. Ένας άλλο μηχανικός είχε σταλθεί στη θέση του. Δεν ήξερα τι να κάνω. Μάζεψα τα πράγματά μου, όπως μας είχαν διατάξει, πράγμα που θεώρησα μάταιο, αφού ήμουν σίγουρη πως θα πέθαινα. Λίγο πριν παρουσιαστώ μπροστά στην πύλη για το ένα σκάφος που θα πήγαινε στη Γη, ο Γιάννης ήρθε στο δωμάτιό μου.
«Σ’ αγαπώ ό, τι και να γίνει» μου είπε στο αυτί και μου έδωσε το κλειδί του δωματίου του.
εγώ χωρίς να το καταλαβαίνω το πήρα. Ο Γιάννης βγήκε τρέχοντας και με κλείδωσε μέσα στο δωμάτιο. Ώρες αργότερα η Κατερίνα μου άνοιξε την πόρτα και με ενημέρωσε.
«Δε θα έλεγαν τα ονόματα. Απλά θα μετρούσαν κεφάλια. Δεν ήθελε να ρισκάρεις τη ζωή σου. Πήγε εκείνος. Πάρε τα πράγματά σου. Θα μείνεις στο δωμάτιο με τους άλλους μηχανικούς. Θα σε κρύψουν. Σε λίγο θα φανεί η κοιλιά και τότε…» μιλούσε ακατάπαυστα η Κατερίνα και εγώ χωρίς να καταλαβαίνω υπάκουγα τις οδηγίες της.
Με είχε σώσει. Είχε πάρει τη θέση μου για να σώσει το παιδί του. Ένα παιδί που θα μεγάλωνε κρυφά χωρίς πατέρα. Τι είχα κάνει; Γιατί δεν άφησα την Κατερίνα να μου κάνει έκτρωση όταν έπρεπε;
Όμως τώρα έπρεπε να δικαιώσω την απόφασή του. Θα άντεχα να μείνω κρυφά σε ένα δωμάτιο, χωρίς να βγαίνω ποτέ. Θα έτρωγα αυτά που θα μου έφερναν οι μηχανικοί και η Κατερίνα. Μου υποσχέθηκε ότι θα ερχόταν καμιά φορά να με δει. Έτσι κι έγινε. Η αποστολή στη γη έφτασε όπως μας ενημέρωσαν οι ασύρματοι, αλλά η επικοινωνία με την ομάδα που στάλθηκε είχε χαθεί. Κανένα ίχνο ζωής. Όσο για την αποστολή στον πλανήτη 002, χάσαμε τα ίχνη τους αμέσως με το που βγήκαν από το σκάφος. Ο πλανήτης 002 ήταν αφιλόξενος και το ξέραμε. Αλλά για τη Γη είχαμε μια ελπίδα, όπως μας είπε και ο κυβερνήτης. Όλα είχαν χαθεί πια.
Για καιρό έκαναν προσπάθειες να επικοινωνήσουν, αλλά ήταν μάταιο. Οι μηχανικοί μου έλεγαν να ελπίζω και πως ίσως είχε χαλάσει ο ασύρματος από την πρόσκρουση. Ο Γιάννης θα έβρισκε τρόπο να το φτιάξει και σύντομα θα είχαμε νέα τους. μου τα έλεγαν για να πάρω θάρρος, όμως εγώ ήξερα. Ένα κομμάτι μου είχε πεθάνει. Ένιωθα άδεια, παρ΄όλο που μια νέα ζωή θα ερχόταν. οι μήνες πέρασαν και εγώ είχα φτάσει ήδη στους 7 μήνες. Το μωρό κλωτσούσε και εγώ δεν είχα όρεξη να φάω. Ούτε να πιω. Οι μηχανικοί ενημέρωσαν την Κατερίνα και εκείνη ήρθε να με μαλώσει. Μα δεν το έκανα επίτηδες. Είχα χάσει τον άνθρωπό μου. κι όλα αυτά για να σωθώ εγώ. Όση δύναμη κι αν είχα να στηρίξω την απόφασή του, είχαν χαθεί μέσα σε εκείνο το σκοτεινό δωμάτιο. Ο κυβερνήτης έκανε ανακοίνωση και εγώ την είχα ακούσει από τα μεγάφωνα.
«Είναι σχεδόν σίγουρο πως η ομάδα στη Γη δεν τα κατάφερε. Σύμφωνα με υπολογισμούς η τροφή και το νερό θα φτάσουν για 5 χρόνια ακόμα. Ελπίζουμε πως στην επόμενη αποστολή η Γη θα μας φιλοξενήσει» είπε με την αυστηρή του και αισιόδοξη φωνή, αλλά κανείς δεν τον είχε πιστέψει.
Λίγα λεπτά μετά την ανακοίνωση είχα φωνάξει την Κατερίνα στο δωμάτιο. Είχα βρει νερά από κάτω μου και ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι γεννούσα. Δεν ήταν η ιδέα μου. είχε έρθει νωρίτερα η εγκυμοσύνη. Η Κατερίνα μου έβαλε ένα μαντήλι στο στόμα για να μην ακούγεται το ουρλιακτό μου και τραβήξουν την προσοχή. Για ώρες προσπαθούσα να ξεγεννήσω το μωρό μου. οι δυνάμεις μου είχαν εξαντληθεί. Το μέτωπό μου είχε μουσκέψει και τα πόδια μου από το σφίξιμο ήταν πια αδύναμα.
«Σπρώξε μια τελευταία φορά δυνατά, Μυρτώ μου» με παρότρυνε η Κατερίνα.
Μια τελευταία και ένιωσα την ανάσα μου να κόβεται. Δεν είχα άλλες αντοχές. Είχα υποσχεθεί μέσα μου να αντέξω να φέρω στη ζωή το παιδί μου που για αυτό θυσιάστηκε ο Γιάννης, αλλά δεν μπορούσα άλλο. Η Κατερίνα σκούπισε το μωρό μου και μου το έδωσε στην αγκαλιά μου.
«Είναι αγόρι» μου είπε και μου το έδωσε στην αγκαλιά μου.
Εγώ δε μπόρεσα να το κρατήσω καλά καλά στην αγκαλιά μου.
«Γιάννη να το ονομάσεις. Να το προσέχεις» της είπα και ένιωσα να βλέφαρά μου να σβήνουν.
Μα λίγο πριν φύγω άκουσα από τα μεγάφωνα τη φωνή του.
«Καλώ από Γη. Με ακούτε; Είμαι ο Γιάννης Καραμπάς. Η Γη είναι βιώσιμη. Με λαμβάνετε; Όβερ!» είπε λαχανιασμένα ο Γιάννης.

Μα τα μάτια μου είχαν ήδη κλείσει. Ένα νέο αύριο θα ξημέρωνε για την ανθρωπότητα και το μωρό μου θα μεγάλωνε φυσιολογικά. Όπως είχα ζήσει και εγώ όταν ήμουν μικρή. Μα εγώ δεν θα ήμουν εκεί.

Αντίο

"Φεύγω για να φύγεις. Για να μην δω πως είναι να χάνεις. Σ' ευχαριστώ που μου έμαθες πως σπάω. Να προσέχεις..." Ήθελε ακ...