Τρίτη 30 Ιουλίου 2019

Αντίο

"Φεύγω για να φύγεις. Για να μην δω πως είναι να χάνεις. Σ' ευχαριστώ που μου έμαθες πως σπάω. Να προσέχεις..."
Ήθελε ακόμα πολλά να πει η Μυρτώ, αλλά τα δάκτυλά τις ίσα που πρόλαβαν να γράψουν πριν παραδοθούν. Του έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο κι βγήκε από το δωμάτιο. Έτσι σαν κλέφτης εκείνο το πρωί όπως είχε έρθει κι εκείνο το πρώτο βραδύ. Ένα βράδυ από εκείνα που νομίζεις πως δε θα υπάρξει άλλο. Κι όμως τρία χρόνια μετά σχεδόν κάθε βράδυ δίπλα στο Φίλιππο το ίδιο ένιωθε. Μια αβεβαιότητα που την έκανε να θέλει όλο και πιο πολύ να ζήσει δίπλα του κι ας ήταν χωρίς τίτλους, χωρίς δεσμεύσεις, υποσχέσεις. Χωρίς τίποτα. Εκείνος τώρα έφευγε για Αγγλία δίχως να νοιάζεται για εκείνη που έμενε πίσω. Πίσω στη ζωή της, που άλλοτε φάνταζε υπέροχη, μα τώρα της φαινόταν βαρετή χωρίς εκείνον. Δε θα έφευγε από την πατρίδα της. Όλα τα είχε δρομολογημένα εδώ, όμως της έπαιρναν ένα κομμάτι της. Ένα κομμάτι για το οποίο πάσχιζε πολύ καιρό. Περίμενε να ακούσει τρία χρόνια τη λέξη "Σ' αγαπώ" από τα χείλη του μα όταν επιτέλους βρήκε το δρόμο να αποδράσει από την καρδιά του είχε εκεί δίπλα του το απαίσιο "αλλά". Αλλά; Ποτέ δε χωρούσαν στα δικά της συναισθήματα αυτές οι λέξεις που σου κόβουν την καρδιά στα δύο. Στη σχίζουν, στην κατασπαράζουν σαν αλλόκοτα αρπακτικά πουλιά.
 "...αλλά με δέχτηκαν στο πανεπιστήμιο. Επίτιμος διδάκτορας ελληνικής φιλοσοφίας. Δεν είναι τέλειο;"
Όχι ήθελε να φωνάξει. Όχι γαμώτο! Όχι! Η καρδιά της άρχισε να χορεύει σε ξέφρενο ρυθμό, τα πόδια της άρχισαν να βουλιάζουν στη γη, 
"Συγχαρητήρια, αγάπη μου" κατάφερε μόνο να ξεστομίσει κι ύστερα χάθηκε σαν αερικό που ψάχνει διέξοδο. Ντύθηκε κι έφυγε το επόμενο κιόλας πρωί. Δε θα άντεχε να αποχαιρετήσει. Δεν είχε τα κότσια ούτε αντίο να πει. Ένα φιλί ακόμα από μακριά για να χαθεί μέσα σε εκείνον τον αέρα του σπιτιού που μύριζε ακόμα τσιγάρο από την προηγούμενη βραδιά. Εκείνον τον αέρα που την συντρόφευε γλυκά όλες εκείνες τις αβέβαιες νύχτες. Έκλεισε την πόρτα και για πρώτη φορά ο ήχος ήταν τόσο εκκωφαντικός, που σχεδόν πόνεσε τα αυτιά της. Κλείδωσε κι έβαλε τα κλειδιά κάτω απο το χαλάκι. Δε θα τα
ξαναχρειαζόταν. Είχε κλειδώσει για πάντα. Αντίο

Σάββατο 27 Ιουλίου 2019

ΚΕΝΟ


KENO

Ισορροπώντας στο κενό,
σε ένα σκοινί τρεμάμενο.
Τείχη που γύρω απλώνονται,
λαβύρινθος και στη μέση σεισμός.

Μάσκες! Μάσκες γκρίζες
δίχως εκφράσεις.
Μαριονέτες σκυθρωπές
με καρδιές γεμάτες μελάνι.

Μια χούφτα απομεινάρια
που δε φτάνουν για κανέναν.
Φιλία, αγάπη, ανθρωπιά
λέξεις ξεκρέμαστες.

Σπάει! Σπάει το γυαλί
και η ισορροπία διαλύεται.
Ποια ισορροπία; Γελάς;
Γέλα γιατί χανόμαστε

Αντίο

"Φεύγω για να φύγεις. Για να μην δω πως είναι να χάνεις. Σ' ευχαριστώ που μου έμαθες πως σπάω. Να προσέχεις..." Ήθελε ακ...