Χορεύοντας με τα δελφίνια

Ο Νίκος άνοιξε με μιας τα μάτια του όταν άκουσε τον κόκορα της γιαγιάς του να κακαρίζει. Έπρεπε να τρέξει στην παραλία κάτω από το σπίτι του. Ο φίλος του, ο Μάκης, θα τον περίμενε ήδη για να μπουν στη θάλασσα. Εκείνο το καλοκαίρι ήταν διαφορετικό από τα άλλα. Είχαν ένα μυστικό από όλους. Η παραλία ήταν γεμάτη μικρά δελφίνια τόσο φιλικά που δε χόρταιναν παιχνίδια μαζί τους. Ευτυχώς βρίσκονταν στον δεύτερο κολπίσκο δεξιά της κεντρικής παραλίας, όπου κανείς δεν πήγαινε εκεί. Περνούσαν πολύ όμορφα.

Έβαλε το μαγιό του και συνάντησε το Μάκη μπροστά από το ζαχαροπλαστείο. Βούτηξαν αμέσως και ξεκίνησαν το κολύμπι. Σε λίγα λεπτά είχαν βρεθεί στην πλάτη ενός δελφινιού, του μικρότερου από όλα, που τον είχαν ονομάσει Κάπτεν Φασαριόζο, γιατί όλο έβγαινε από το νερό και έκανε κωλοτούμπες, ταράζοντας τα νερά. Η καρδιά τους χτυπούσε δυνατά από την αδρεναλίνη. Έκαναν μακροβούτια και ξαπλωτές, ύπτιο και ανάποδες και ανάμεσά τους κυκλοφορούσαν τα πιο όμορφα ζώα που είχαν δει ποτέ τους. Σε κανέναν δεν είχαν αποκαλύψει το μυστικό τους.

 Μια μέρα όμως, ο Κάπτεν Φασαριόζος βρέθηκε στην κεντρική παραλία. Οι κάτοικοι του χωριού τον ανακάλυψαν και έντρομοι βγήκαν από τα νερά. Ο Νίκος και ο Μάκης φοβήθηκαν πως θα του έκαναν κακό. Έτσι κι έγινε. Το χωριό συνεδρίασε και αποφάσισε να στείλει τους καλύτερους κολυμβητές και ψαροτουφεκάδες να τα σκοτώσουν, ώστε να μπορούν και πάλι να βουτούν στη θάλασσα χωρίς να φοβούνται.

Οι δύο φίλοι έπρεπε να αντιδράσουν, αλλά ήταν παιδιά και κανείς δεν θα τους άκουγε. Τα δελφίνια τους ήταν τόσο όμορφα και ευγενικά και δε θα πείραζαν κανέναν. Δε θα το καταλάβαινε κανείς. «Οι μεγάλοι είναι ξεροκέφαλοι» σκέφτηκαν. Αποφάσισαν, όμως, να μιλήσουν στους γονείς τους, μήπως κι εκείνοι τους βοηθούσαν. Μόλις έμαθαν ότι κάθε μέρα έπαιζαν μαζί τους χωρίς να τους πουν τίποτα, εκείνοι τους έκλεισαν στα σπίτια και τους απαγόρεψαν να βγουν.

Το επόμενο πρωί είχε αποφασιστεί το κυνήγι των δελφινιών και έπρεπε να αντιδράσουν. Μόλις όλοι πήγαν στην παραλία και ετοιμάστηκαν για την αποστολή, οι δυο φίλοι το έσκασαν από τα σπίτια τους με τα ποδήλατα. Ανέβηκαν σε ένα βουνό και κατέβηκαν προσεκτικά από ένα στενό μονοπάτι που οδηγούσε στον κολπίσκων των δελφινιών. Η λύση που σκέφτηκαν ήταν να προσπαθήσουν να τα απομακρύνουν όσο πιο πολύ μπορούσαν. Προσπάθησαν, αλλά αρκετά μέτρα μακριά τους έπιασε φουρτούνα. Οι κολυμβητές και οι ψαροτουφεκάδες, που μόλις είχαν αρχίσει να φαίνονται από μακριά, φοβήθηκαν και βγήκαν στη στεριά. Ο Νίκος έπεσε από την πλάτη του Κάπτεν Φασαριόζου και άρχισε να παλεύει με τα κύματα. Ο Μάκης κατάφερε να γυρίσει πίσω και ειδοποίησε το χωριό πως ο Νίκος είναι στη θάλασσα και προσπαθεί να βγει. Ένας θαρραλέος κολυμβητής βούτηξε στη θάλασσα και κατευθύνθηκε προς το Νίκο. Όμως, τα κύματα ήταν μεγάλα και δεν είχε ορατότητα. Το χωριό ήταν ανήσυχο. Είχαν περάσει ώρες και δεν είχαν σημάδια ζωής από το Νίκο. Ενώ όλοι είχαν απογοητευτεί κι ακόμα περισσότερο οι γονείς του, ένα δελφίνι φάνηκε κοντά στην παραλία. Ανασηκώθηκαν και το στόχευσαν με καλάμια και τουφέκια. Ετοιμάστηκαν να του ρίξουν, μα έκπληκτοι είδαν πως στην πλάτη του δελφινιού ήταν ο Νίκος.

«Ο Κάπτεν Φασαριόζος!» αναφώνησε ο Μάκης και όλοι κατέβασαν τα όπλα τους.

Ο πατέρας του Νίκου μπήκε στα νερά και τράβηξε από την πλάτη του δελφινιού το Νίκο. Το δελφίνι έβγαλε μια κραυγή και ο πατέρας του το χάιδεψε. Ύστερα γύρισε την πλάτη του και με μια εντυπωσιακή βουτιά χώθηκε ανάμεσα στα κύματα. Έδωσαν στο Νίκο τις πρώτες βοήθειες και αμέσως συνήλθε. Το χωριό είχε μείνει άφωνο. Δεν περίμεναν πως τα δελφίνια ήταν τόσο φιλικά. Από εκείνη τη μέρα οι κάτοικοι του χωριού έκαναν το μπάνιο τους στην παραλία με συντροφιά δέκα όμορφα δελφίνια. Ένα πρωινό του Αυγούστου δεν εμφανίστηκαν κοντά στη στεριά. Κανείς δεν τα ξαναείδε από τότε. Ο Νίκος και ο Μάκης με κιάλια  προσπαθούσαν να τα εντοπίσουν. Ίσως να τους φάνηκε από μακριά πως είδαν τον Κάπτεν Φασαριόζο να χοροπηδάει στα κύματα. Ίσως και όχι. Μα θα ‘θελαν πολύ να τα ξαναέβλεπαν.