Παραμυθένια Πένα

Το βιβλίο αυτό στη βιβλιοθήκη τράβηξε αμέσως την προσοχή μου. Ήταν μια μέρα δύσκολη, από εκείνες τις μέρες που νιώθεις πως όλα είναι τόσο μάταια γύρω σου κι έτσι αποφάσισα να πάω στη δημοτική βιβλιοθήκη της περιοχής μου να ξεχαστώ με καμιά ιστορία. Κατέφευγα συχνά εκεί. Μα όσες φορές κι αν είχα πάει, εκείνο το βιβλίο πρώτη φορά το αντίκριζα. Έκανα βόλτες στους διαδρόμους όταν ξαφνικά σταμάτησα και παρατήρησα ένα ογκώδες πολύχρωμο βιβλίο. Είχε τόσα χρώματα όσα ένα ουράνιο τόξο. Το κατέβασα από το ράφι και προς έκπληξή μου παρατήρησα πως δεν είχε ούτε τίτλο ούτε το όνομα κάποιου συγγραφέα. Πήγα κάπου απόμερα για να το ξεφυλλίσω. Οι πρώτες 10 σελίδες ήταν γραμμένες, ενώ ακολουθούσαν πολλές λευκές. Αυτό που διάβασα και έζησα δε θα το πιστέψετε. Μα, αν αμφιβάλλετε για όσα θα σας πω, μπορείτε να πάτε κι εσείς στη βιβλιοθήκη αυτή και να διαπιστώσετε πως όλα είναι αλήθεια.

Μέσα σε αυτό το βιβλίο ήταν γραμμένα μερικά παραμύθια. Η «Χιονάτη», η «Κοκκινοσκουφίτσα», η «Πεντάμορφη και το Τέρας» και άλλα πολλά, που αμυδρά θυμάμαι. Οι ιστορίες αυτές ήταν γραμμένες στο χέρι και όχι εκτυπωμένες, όπως άλλωστε έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στα άλλα βιβλία. Και δεν είχαν το συνηθισμένο τέλος που όλοι ξέρουμε. Οι ιστορίες τελείωναν πάντα με τους κακούς να συμφιλιώνονται με τους καλούς και να έχουν όλοι μαζί ένα ευτυχισμένο τέλος. Στη «Χιονάτη», για παράδειγμα, διάβασα πως η ίδια συμφιλιώθηκε με τη μητριά της και ζήσανε όλοι μαζί στον ίδιο πύργο. Καθώς τα διάβαζα, λοιπόν, βρισκόμουν και εγώ η ίδια μέσα στα παραμύθια και τα ζούσα. Γνώρισα τους νάνους, το λύκο, τον κυνηγό που έσωσε την κοκκινοσκουφίτσα και τη γιαγιά της, την Αλίκη από τη χώρα των θαυμάτων και τη γάτα με το τεράστιο χαμόγελο. Μίλησα με το Τέρας, που στο τέλος τα βρήκε με τη γιαγιά που τον είχε καταραστεί, έφαγα μαζί με τον Ρομπέν των Δασών και έκανα σκι με τη πριγκίπισσα του Χιονιού. Ανέβηκα στο χαλί του Αλλαντίν και συνάντησα τον Αλή Μπαμπά, ο οποίος μου εκμυστηρεύτηκε πως είχε πείσει τους 40 κλέφτες να μην κλέβουν πια.

Όταν τα γραμμένα παραμύθια τελείωσαν, γύρισα και πάλι πίσω στη βιβλιοθήκη και μπροστά μου εμφανίστηκε μία πένα με ένα σημείωμα τυλιγμένο γύρω της. Άνοιξα το σημείωμα διακριτικά. «Όλα μπορούν να αλλάξουν, αρκεί να έχεις θέληση. Λίγο μαγικό μελάνι και πολλή φαντασία, μπορούν να κάνουν τον κόσμο καλύτερο. Γράψε κι εσύ μια ιστορία για να ζήσουν ΟΛΟΙ καλά και εσύ ακόμη καλύτερα». Χωρίς δεύτερη σκέψη, άρχισα να γράφω για τα τρία γουρουνάκια, που έγιναν φίλοι με τον λύκο και κάθε μέρα έπαιζαν μαζί κάθε λογής παιχνίδια. Έπαιξα κι εγώ λίγο μπάλα μαζί τους κι έπειτα επέστρεψα στη βιβλιοθήκη και πάλι. Και η μαγική πένα είχε εξαφανιστεί. Έβαλα το βιβλίο στη θέση του και γύρισα σπίτι μου. Τώρα ξέρω πως η ζωή δεν είναι μάταιη. Μπορώ κι εγώ με λίγη φαντασία και πολλή θέληση να την κάνω πιο χαρούμενη για όλους. Μπορείς κι εσύ, αρκεί να το πιστέψεις. Κι αν πας σε κείνη τη βιβλιοθήκη, πρόσεξε καλά να μην σε καταλάβουν οι άλλοι άνθρωποι τριγύρω. Θα είναι το μικρό μας μυστικό.